Een wanhoopskreet uit Marrakech

 
Tekst Eva Breuer, masterstudente in de Politieke wetenschappen

Politici, horen jullie de jeugd die schreeuwt om hoop voor een goede toekomst?



Verwarring. Is het dat wat ik voel? Hoe kan ik beschrijven wat ik meemaak? Enerzijds is er de boodschap dat het allemaal wel goed komt. Anderzijds is er de traagheid van de politieke onderhandelingen. Zoveel landen, elk met andere belangen en ideeën, die tot een compromis moeten komen. Elke paragraaf van elke tekst over elk subonderwerp moet onderhandeld worden. En die onderhandelaars, die hebben maar een beperkte volmacht. Als zij er niet uitkomen, dan stellen ze de beslissing uit, voor wanneer de politici er zijn.
 



Moeten we blijven strijden, ook als anderen onze toekomst vergooien?



Nu zijn we in de tweede week en is The High Level Summit begonnen. Alle belangrijke politieke leiders zijn er. Maar waar worden de beslissingen gemaakt? Wat zichtbaar is voor ons, zijn alleen de statements, de 3 minuten die elk land heeft om zijn boodschap te brengen. Allemaal mooie woorden, maar veel zeggen ze niet. Hoe kunnen ze dan aan het eind van deze week tot beslissingen komen? Voor mij is dat nu nog onduidelijk. En toch, en toch gaat dat waarschijnlijk gebeuren. Hoe dan? Onderhandelingen achter gesloten deuren? Lunches waarop zaken worden besproken? Politici, horen jullie ons?! Horen jullie de jeugd die schreeuwt om hoop voor een goede toekomst?
 

De (wan)hoop nabij

Hoe kunnen we weten wat de toekomst brengt? Mogen we zomaar opgeven, als het leven ons tegen lijkt te zitten? Moeten we strijden, als anderen onze toekomst vergooien? In hoeverre houden we onszelf voor de gek als we hopen, leidt dat niet alleen maar tot teleurstelling? Maar als we alle hoop laten varen, wat is het leven dan nog waard? Ik denk dat we moeten hopen, en dat die hoop niet een passieve – ik lig op mijn bank en hoop dat het allemaal goedkomt – is, maar een actieve hoop, een hoop die gepaard gaat met actie, een hoop die voortvloeit uit de energie die we krijgen van het werken voor iets waar we in geloven.
 



Wanneer de politici inslapen, schudden wij hen weer wakker



We vroegen veel mensen hier in Marrakech naar wat zij hopen. Waar zien zij hoop in, waar halen zij de energie uit om te blijven verder gaan, om zich te blijven inzetten? Hun antwoorden, hoe divers ook, hadden één gemeenschappelijke ondertoon: dat ze ondanks al het pessimisme, ondanks de traagheid, ondanks de machteloosheid en moedeloosheid die ze soms voelden, toch niet mochten opgeven. Elk straaltje hoop was genoeg om hen te overtuigen dat ze door moesten doen.
 

Tijd voor actie!


Als wij het niet doen, wie doet het dan? Zo veel actie hier op de COP in Marrakech. Achter de ogenschijnlijke traagheid van het politieke proces gaat een veelheid aan beweging schuil. In de loop van de jaren is de Conference of the parties (COP) gigantisch gegroeid, zowel in het aantal mensen dat eraan deelneemt als in onderwerpen die worden behandeld, als in het belang dat eraan wordt gehecht. En dan zijn er ook nog alle side-events, alle mini-conferenties, alle NGO’s, alle jongeren, al die mensen die hier samenkomen met een gemeenschappelijke visie! De energie is duizelingwekkend. De eerste dag was ik verdwaald, ik wist niet waar ik het moest zoeken.
 
Hoe te kiezen uit de tientallen events die voor mij open stonden? Kun je nagaan hoe het is als je hier een party-badge hebt en ook de ‘gesloten’ bijeenkomsten in mag. De leden van de Belgische delegatie bevestigden ons gevoel: ja, ook zij waren in het begin verdwaald. Het was slechts na het bijwonen van enkele COP’s, dat zij hetevent meester werden. There’s so much going on ...
 


Politici en afgevaardigden werken dag en nacht tot een goed akkoord. En als hun aandacht even lijkt te verslappen, zijn er genoeg acties van de ons, burgers, om hen weer wakker te schudden. Soms lijkt het hier een bubbel waarin ze elkaar constant bevestigen dat het allemaal wel goed komt en dat we al heel goed op weg zijn. Los van de realiteit? Dan laten wij van ons horen!
 

Wij zijn het kloppend hart van de klimaatconferentie

De schittering in de ogen van mensen, als je hen écht aanspreekt, als je vraagt naar waarom zij hier zijn, waarom zij zich inzetten, waar ze het allemaal voor doen. De twijfelende glimlach die uitgroeit tot een brede lach, een uitgestoken hand en een “thank you, I loved meeting you!”. Want echt, wat op de oppervlakte misschien een politiek spelletje lijkt, is eigenlijk de samenkomst van mensen met kloppende harten, met dromen en verlangens. Iedereen verlangt naar menselijk contact, naar een straaltje liefde. Van de politici tot de obers, van de experten tot de security-men. Achter elke onderzoekende blik en uitgestoken hand gaat dezelfde boodschap schuil: “kom, laten we samen werken aan een leefbare toekomst. Laten we onze energie bundelen en wel nú, want als we allemaal samen hiervoor gáán, dan moet het toch lukken!”
 
Toch ...?
 
Lees ook:

 
Lees ook de blogberichten van andere Vlaamse studenten:
https://insidersinmarrakech.wordpress.com/tag/articles/

Lees meer over: