De eerste keer dat ik Lucie ontmoette, was ze nog werkzaam in het Gents abortuscentrum of het Kollectief Anticonceptie. Ik had haar uitnodigd om een lezing te komen geven voor mijn studenten in de moraalwetenschappen en ze begon haar exposé als volgt: ‘ik ben gevormd als historica en werk nu voor vrouwen die een abortus willen.’ Daarna toonde ze een echo van haar toekomstig kleinkind, en vervolgde: ‘Ik ben een gelukkige moeder en nu ook een zeer gelukkige toekomstige grootmoeder. Omdat ik besef hoe waardevol een gewenst kind is ben ik radicaal voor de depenalisering van abortus.’
Ik kwam Lucie daarna wel eens tegen op betogingen. Altijd op weg voor de goede zaak, maar de strijd voor het recht op abortus lag haar ongetwijfeld het meest aan het hart. Er zou geen voorstel of geschrift voorbijgaan of Lucie reageerde met een opiniestuk waarin ze er de aandacht op vestigde dat de strijd nog niet gestreden was, dat ook de huidige Belgische abortuswet zeer paternalistisch was en dat de beperkingen van de wet vooral vrouwen uit armere klassen trof. Haar eigen standpunt vatte ze samen als volgt: ‘abortus moet zo vroeg mogelijk als kan en zo laat mogelijk als nodig.’
Voor haar volgehouden strijd en haar onvoorwaardelijke respect voor het zelfbeslissingsrecht van vrouwen mocht ik haar als proxima voordragen voor een eredoctoraat aan VUB, dat ze samen kreeg met wijlen dokter Willy Peers. Lucie voelde zich zeer onwennig bij die spotlights en droeg het doctoraat op aan haar medestanders. Diezelfde activisten gaven Lucie een staande ovatie toen ze het podium in haar toga als ere-doctor beklom, een kippenvelmoment dat zelden bij academische plechtigheden voorkomt.
De academische titel was voor haar een extra hart onder de riem om verder te gaan. Twee maanden geleden, naar aanleiding van internationale vrouwendag, was Lucie te gast aan deze universiteit als panellid in een debat dat volgde op de Ann Furedi’s lezing over haar boek ‘The moral case for abortion’. Ze kende Ann goed door haar internationaal activisme en toen het boek verscheen kreeg ik regelmatig mailtjes van Lucie waarin ze vol lof verslag uitbracht over het boek, maar telkens ook met de boodschap dat we er hier aan de VUB er toch echt iets moesten mee doen. Ik ben blij dat we dat gedaan hebben, want het was een memorable avond, met stevige en tegelijk genuanceerde discussies. Na afloop zei Lucie dat ze zoveel meer had willen zeggen, maar dat dit ook een beetje de ‘story of her life’ was. Ik had niet gedacht dat het zo letterlijk zou worden.
‘Ik beslis niet zomaar, maar ik beslis zelf’. In het interview dat ze gaf naar aanleiding van haar eredoctoraat voor het tijdschrift Solidair staat een foto van Lucie met deze slogan rond haar nek, terwijl ze in een betoging een buggy met een kind en ballon voortduwt. Geen beter beeld om Lucie, zoals ze tot het einde was, te typeren.
Gily Coene